Rozdział 5

- Nie wiem dlaczego ci nic nie powiedział - rzekła Ola po chwili ciszy.

- Przepraszam cię, muszę chwilę pobyć sama, to dla mnie zbyt dużo w tak krótkim czasie. 

- Rozumiem cię, idź do domu, włącz muzykę na full i połóż się na łóżku. To pomaga.

- Dzięki.

Pocałowały się w policzek na pożegnanie i każda poszła w swoją stronę. Rita miała w głowie tysiące myśli. Pierwszym jej problemem było to jak porozmawiać z Benem. "Pójdę tam i co? Zrobię z siebie idiotkę". Nie mogła uwierzyć, że wciągu miesięcy, trzech mężczyzn zdołało ją oszukać i zranić. Jedyną osobą płci przeciwnej na którą mogła liczyć Rita był jej brat, Andre.

Była 12:30, o tej porze piłkarz trenował w Cobham. Mimo to, Rita postanowiła do niego zadzwonić.

- Słucham? - odezwał się Andre, w tle było słychać śmiech wielu mężczyzn. Rita przypuszczała, że przebierali się w szatni.

- Andre, skończyłeś już trening?

- Właśnie się przebieram a co? Dlaczego nie jesteś w szkole?

- Mógłbyś przyjechać do domu? Proszę... - po tych słowach Rita zaczęła płakać, nie mogła tego powstrzymać.

- Będę za pięć minut.

Wcisnęła czerwoną słuchawkę w swoim telefonie. Siedziała w salonie na kanapie z podkulonymi nogami i patrzyła w dal. Po policzkach leciały jej łzy. To nawet nie chodziło o Bena. Była załamana tym, że nie mogła liczyć nawet na Davida! Niby proste niedopowiedzenia a tak ją zabolało. A może po prostu była zazdrosna?

- Co się stało? - zapytał Andre siadając obok Rity i przytulając ją.

- Och Andre... Mogłam nie przyjeżdżać do tego cholernego Londynu.

- Powiesz w końcu o co chodzi?

- Najpierw mój chłopak mnie zdradził, potem inny mnie wykorzystał a teraz najlepszy przyjaciel przestał mi mówić o wszystkim. Co jest ze mną nie tak?

- Wiesz, Rita. Według mnie w życiu nie wszystko jest kolorowe, nie zawsze wszyscy ludzie są wobec ciebie ok. To, że spotkałaś takich ludzi powinno cię czegoś nauczyć.

- Czyli teraz będzie tylko dobrze?

- Zawsze kiedy w moim życiu mam problem staram się go rozwiązać. Nie stój bezczynnie, zrób coś, abyś poczuła się lepiej.

- To nie ma sensu.

- Rita! Błagam cię, nie zadręczaj się z powodu takich rzeczy! Wyjaśnij sobie z tymi osobami wszystkie niedopowiedziane sprawy. Może tylko ty tak postrzegasz tą sytuację? A może rzeczywistość jest całkiem inna?

- Andre?

- Tak?

- Nie znałam cię od tej strony. Dziękuję.

- Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy, że ja przechodziłem przez coś podobnego. Nie mówmy o tym. A teraz rozchmurz się! - po tych słowach Andre zaczął śpiewać piosenkę Ushera. Wiedział, że to zawsze pomagało Ricie. 

- Strasznie fałszujesz! - powiedziała Rita po czym oboje zaczęli się śmiać - Dobrze. Od czego mam zacząć?

- Od tego co jest dla ciebie najważniejsze. 

***

- Słucham?

- Halo? Dave? - odezwała się Rita.

Nagle zdała sobie sprawę co zrobiła. Andre jej poradził, aby zaczęła od tego co jest dla niej najważniejsze a ona zadzwoniła do Davida. Był dla niej najważniejszy?

- Cześć Rita! Co tam?

- Moglibyśmy się gdzieś spotkać?

- Jasne, gdzie?

- W parku, niedaleko szkoły, bądź za 10 minut - rozłączyła się nie czekając na potwierdzenie, że Dave się zjawi. W rzeczywistości nie chciała usłyszeć odmowy.

Po 15 minutach Rita siedziała na ławce i czekała. Dave się spóźniał. A może kiedy odłożyła słuchawkę on zaczął się wykręcać? Już miała iść do domu kiedy zauważyła, że David idzie w jej kierunku.

- Hej! - powiedział radośnie na powitanie. Pogoda była słoneczna i jemu się to chyba udzieliło.

- Cześć - odpowiedziała bez emocji Rita.

- Stało się coś? Masz podpuchnięte oczy...

- Słuchaj, dlaczego mi nie powiedziałeś, że kręcisz z Olą? - zapytała wprost. Nie chciała niczego owijać w bawełnę.

- Och, a więc powiedziała ci o pocałunku...

- Tak. Dave, nie rozumiem. Przecież mówimy sobie o wszystkim, tak? Ja ci powiedziałam nawet o tym, że przespałam się z Benem a ty?! - na ten argument David spuścił wzrok. W rzeczywistości kochał Ritę i ledwo się powstrzymywał aby nie wybuchnąć kiedy ona mówiła mu o swoich problemach. Najpierw z Crisem a potem z Benem.

- Przepraszam - zdołał wydusić z siebie David.

- Ty nawet nie wiesz co ja przeżywałam przez te kilka godzin - popatrzyła głęboko w jego zielone oczy. Widziała w nich zmieszanie. Ulżyło jej kiedy wyrzuciła z siebie to wszystko co leżało jej na sercu. 

- Chcę żebyś tylko wiedziała, że mnie z Olą nic nie łączy.

- Ale jak to? Przecież ten pocałunek...

- Ehh, wrobiła mnie.

- Co?!

- Byliśmy razem na dyskotece, puścili wolny kawałek i ona strasznie nalegała żebyśmy poszli. Tańczyliśmy przytuleni do siebie i wtedy ona popatrzyła mi się prosto w oczy i pocałowała. Nie umiałem się powstrzymać...

- A ona myśli, że wreszcie odwzajemniłeś jej uczucie... Jesteś okropny!

- Co miałem zrobić?! Wyrwać się jej i zrobić sobie wstyd?! Nie jestem taki.

Głównym problemem Davida była nieśmiałość, nie lubił zwracać na siebie uwagi.

- Musisz jej to powiedzieć.

- Nie wiem jak.

- Jak to nie wiesz?! Prosto z mostu.

- Odezwała się ta, która nie ma odwagi spytać się faceta z którym się przespała co do niej czuje.

Trafił w sedno. Ritę zabolały te słowa. Z trudem powstrzymała łzy.

- Nie wiesz jak to jest gdy ktoś cię olewa.

- Wyobraź sobie że wiem - po tych słowach Dave zerwał się i odszedł.

Coś poszło nie tak. Rita chciała wyjaśnić sobie wszystko z Davidem, tymczasem doprowadziła do kłótni. "O czym on do cholery mówi?!" mówiła do siebie w myślach.

Była 19 i robiło się już ciemno. Rita wróciła do domu i od razu położyła się spać. Nawet nie miała siły rozmawiać z Andre. Była wykończona psychicznie. Postanowiła, że na następny dzień pójdzie do Bena i spróbuje porozmawiać z Davidem... znów!